7: Alleen de vogels...

Wat is er veel te doen en wat is er voor iedereen te weinig tijd. Toch maar gewoon terugverhuizen naar Bonaire? De laatste twee dagen is zelfs mijn blog erbij ingeschoten!

Waar was ik gebleven? Woensdag volgens mij! Eerst de dag maar eens een keer nuttig beginnen. Op bezoek bij Jan Okhuizen om te zien wat hij zoal tegenwoordig doet. Mooi bedrijf! Zelfde grootte als ik vroeger zelf had, alleen nu anno nu. Misschien moet ik bij Jan aan de slag gaan :-) 

Daarna door naar Tony. Met Tony heb ik in het verleden veel gebouwd maar jammer genoeg was hij niet aanwezig. Wel even de yard overgelopen. Wat een bekend gevoel, even bijpraten in de carpenteria, De bouw op Bonaire is nog geen vetpot, maar het gaat weer. Misschien dus weer bij Tony aan de slag...

Verder nog wat andere mensen  gesproken: Hotels, Appartementen: Grootste werkgever en opdrachtgever is tegenwoordig RCN en dat wemelt van de consultants... misschien een idee!

Anyway: naast werk ook deze dagen antuurlijk nog leuke dingen gedaan. Zo zijn we naar de animal shelter geweest. Waar we heeeeel lang geleden begonnen met een paar hokken staat nu een fraai complex. Niet dat iedereen daar aandacht voor had: de jonge hondjes en katjes waren natuurlijk veel aantrekkelijker... 

Natuurlijk nog even de Hangout bar weer onveilig gemaakt! En op woensdag nog een training meegepakt bij de barracudas. Ik heb zelfs scorend vermogen :-) Maar dat zoute water... dat is echt wennen! Het blijft pijn doen aan de ogen. Niets wat een goed biertje niet kan verhelpen trouwens..

Dus ook maar een Bonaire Blond geprobeert. Apart bier! Need to try! De gist zit onder in de fles en wordt apart opgeschonken. Leuk detail, maar heb me toch maar bij het bier gehouden. Heerlijke smaak #Doen

Duiken werd het deze vakantie niet voor mij: Vrijdag kon de rest (die wel bleef :( mee op een beginnersduik. Voor mij dus nog maar een ochtendje snorkelen. Deze keer op Donkey Beach, Mooi voor de airport. Ook hier weer een keur aan vissen, een kleine Murene en veel parrotfish. Daar ook nog maar eens gespeeld met de anemonen... ssssttt..hoort niet zo, maar het blijft een leuk gezicht... 

Donderdag de dag van vertrek. En natuurlijk had ik mijn paspoort zo goed opgeborgen dat ik die niet direct kon vinden... Maar ... ik ben het dan wel vaak kwijt, meestal is het niet weg! Zo dook ook deze keer het paspoort na enig speurwerk weer op. 

Na het snorkelen via Spice naar het appartment. Het vliegtuig had toch twee uur vertraging dus veel haast was er niet geboden. Koffer wegbrengen en weer terug om nog even te chillen... Tenslotte nog een biertje op de airport en het vliegtuig zien landen om dan uiteindelijk toch maar door de Douane te gaan: de rest achterlatend voor nog een paar dagen genieten!

Onderweg op Curacao een tussenstop: Moet je als transit passagier (je komt dus niet eens door de Douane...) een 100% controle ondergaan... Rare jongens ... "curacao the unfriendly island"? was eigenlijk altijd al zo. In Nederland nog eens door diverse checkpoints. Je kwam vroeger makkelijker van West naar Oost Berlijn!

6: Crossen in het turtle gras

Als altijd weer rustig en relaxed wakker worden. Wel weer al voor 0700, maar dat is wel lekker met dit weer. Op deze dag een rondje om de zuid. Hoewel: eerst even richting Captain Don's Habitat.

Benieuwd hoe Oasis er tegenwoordig bij ligt. En eerlijk is eerlijk: Het ziet er niet verkeerd uit. De volgroeide tuin, de aanpassingen in de vijver, het blijft nog altijd een leuk plan.

Vandaar via de westkant afzakken naar het zuiden. Langs de zoutpannen, die nog altijd in verschillende tinten roze liggen te stralen in de zon en daarmee afsteken tegen het azuurblauw van de zee en het grijsblauw van de binnenmeren. Pink beach bestaat echt

alleen nog in naam. Weinig Pink, Nada beach. Jammer, er liggen daar veel mooie herinneringen.

Aan de zuidkust even staan kijken naar de kunsten van de kite surfers. Hoog en laag vliegend over het water, alle kleurige sails die door elkaar heen lijken te zwerven. Een machtig gezicht. Wel een prijige hobby, zo bleek: even meedoen met 3 man en we waren €850,= kwijt... dan bedenk je je nog wel een keer.

Door langs de slavenhutjes en de willemstoren. White en red liggen er nog redelijk bij. De toren mogen we niet meer in. Dat was een mooi uitzichtspunt geweest! Ondertussen blijkt onze chinese sleursloep een dorstig type: Halverwege de kust komen we er achter dat de meter op nul staat. Benieuwd of we Lisa's gasstation nog halen. Maar niet getreurd! We hebben de soeksuki en we kunnen eerst nog ontspannen bij Jibe!

Bij Jibe heeft Erik getracht zijn surfkunsten weer op te halen. Beetje roestig, zo bleek, maar hij kan nog een week oefenen... Verbazing wel over de lokale jeugd; daar waar iedereen zich bewust is, dan wel bewust wordt gemaakt van de tere natuur, vindt men het hier normaal om dwars door het turtle gras te surfen en te lopen “Ze hebben toch geen skeg” … Misschien niet, maar ze liggen en lopen er ook in. Had toch de hoop dat de surfscholen daar meer aandacht aan zouden besteden.

's Avonds onze zoektocht naar een goede sneck voortgezet. Nu bij Nadia het eten gehaald. Aangezien we dachten wel honger te hebben, gewoon 6 porties besteld. Maar ja... dat zijn natuurlijk porties voor bouwvakkers, niet voor luie toeristen... Vandaag dus waarschijnlijk kliekjes dag... en dat op vakansie!

4: Aap Noot Mies...

Zondag stond in het teken van de RotaRally. Geen “hoe kom ik zo snel mogelijk over Bonaire” maar meer een “welke ingewikkelde route moet ik nu nemen” rally. De ochtend stond in het teken van een ingewikkeld schema van plaatjes, aanwijzingen en nummers. Jammer genoeg zonder Tristan en Erik: Tristan had de tropische zon ten volste ervaren en Erik offerde zich op. Want een rally door de zon zou Tristan nog meer op het niveau gekookte kreeft hebben gebracht.

Vanaf de start bleek al dat we de nodige ervaring misten. Rosalie en Erwin wensten ons alle succes vanaf de start en die hadden we ook echt wel nodig. Na 23x de eerste aanwijzing te hebben gevolgd hadden we het door, dachten we... al met al bleek het verhaal voor ons veel aanknopingspunten te hebben, maar daarnaast nog veel meer hoofdbrekens. Op diverse plekken bleken we meermalen dezelfde bocht te moeten maken, onszelf in herhaling een route te moeten laten rijden en diverse keren werd een “ooooooohhhh zo!!” gehoord in ons chinese monster.

Veel verbazing onderweg ook over de puinhoop die we nog altijd weten te maken van onze kunuku. Man, wat jammer! Los van het zwerfvuil ook op veel plekken het gedumpte overtollige puin, huisraad en andere zaken die echt geen plek horen te hebben in de knoek. Zonde! Ta bo Isla, bo mama! Be Careful with her!

Na veel omzwervingen wisten we uiteindelijk Maiki Snack te bereiken. Een korte lunchbreak bracht ons op het traject van bolletjes en pijltjes... HELP! Maar gelukkig waren Tanja en kleine Gras hier snel op ingespeeld, zodat uiteindelijk zonder veel problemen het stadion werd bereikt. Daar begon toen pas echt de beproeving. Vind drie locaties (dat ging me erg goed af) en een aanwijzing... WELKE?? Echt... Nee.. NIET! Dit achter ons gelaten te hebben, werd het volgende traject ingezet... Via het leesplankje een route volgen die was samengesteld op basis van … Noway, forget it, laat maar, word nix... we hebben alle kanten van het stadion gezien en toen maar besloten om de twee thuisblijvers op te halen om naar de bbq te gaan op Te Amo beach. \

Daar nog heerlijk nagenoten en de nodige tips en trics geleerd... niet dat we waren rond gekomen, maar we begrepen wel ietsje meer van de route.. net te laat: Volgend jaar maar weer met Jan en Mar rjden misschien...

Na terugkomst bleek de sleutel van één van de appartementen pleite te zijn. Een grote zoektocht leverde veel ouwe rommel op van voorgaande huurders (schoonmaken is nu eenmaal een kunst) maar geen sleutel. Na veel gezoek, de meeste telefoonnummers in het boek bleken achterhaald, bleek uiteindelijk de beheerster toch nog ergens te traceren. Ook de kids konden weer op hun eigen bed slapen!\

Nog even langs Mentor (Dank Jan Kees voor de bonairesnecks.com site! ) voor een late nite snack en ook de zondag is alweer achter de kiezen. Op naar het volgende avontuur: De mangroves!

5: Row row row your boat...

Dat je nog half in Nederlandse tijd leeft is prima, lekker vroeg wakker. Maar als je er dan ineens echt op tijd uitmoet... dat is dan weer niet ingepland en blijkt lastiger!

Om 0815 bij De mangroves zijn. Zonder Tristan en Sebas die een dagje “no sun' opgelegd hebben gekregen. Eén voordeel; zo leren we de waarde van sunblocks, caps en shirts kennen in dit weer... We gaan dus een ochtendje mangroves verkennen!

Na Elly weer lekker te hebben geknuffeld (die vond dat ik vééééél te wakker was voor zo vroeg op de ochtend, imagine that...) heeft George ons meegenomen de mangroves in. Peddelend door één van de mooiste natuurgebieden van Bonaire. Genieten van al het kleine leven onder je kano. Het lijken onpeilbare dieptes, maar het heldere water en de donkere bodem spelen je parten. Verderop, waar het turtle gras staat en plekken met zand zichtbaar zijn, zie je pas echt hoe helder het water is.

Onverwacht, maar in de mangroves geen muskiet tegen gekomen. Onder onze tafel in het appartement schijnen er meer te leven... Wat we wel veel zien is dus visjes... klein en kleiner, maar ook groot en groter. Na een lange peddeltocht door diverse kanaaltjes en over verschillende stukken meer open water de kano's aangelegd voor een snorkeltrip. Jammer genoeg stond vandaag de stroming in het kanaal verkeerd... dus we moesten met de stroom mee met als gevolg dat het zand, opgeworpen bij het uitstappen, door het kanaal het zicht wat vertroebelde. Toch bleef het een heerlijk gezicht, alle vissen onder de mangrove wortels. Als klapper nog een grote kreeft die verstopt zat tussen de wortels en een paar barracudas.

Onderweg nog een ontmoeting met een jonge flamingo die van de grope was afgedwaald en een schildpad die even nieuwsgierig zijn (of haar?) kop boven water stak. Een geslaagde ochtendbesteding!

Na het oppikken van rood en roder en een lunch at the appartement. Maar eens op tour around the island van Hato via Caribbean Club en Karpata naar Rincon.

Bij Caribbean club even ondergronds. De halve grot/ inzinking die vroeger prominent aanwezig was, ligt nu verscholen in de mundi. Een borrel aan de bar en door naar 1000 steps voor een snorkeltrip.

Weer van die mooie visjes! Onderwater blijft op Bonaire toch geweldig! Heerlijk dobberend op de golven, hoofd in het water en genieten van het uitzicht. Rustig langs de dropoff: Tijdverdrijf was nog nooit zo makkelijk.

Door naar Karpata. Wat ooit een trots landhuis was is nu een vervallen ruïne. Wat een zonde. Zo ga je toch niet om met je geschiedenis? Overal groeit het groen (oké.. bruin) door de gebouwen, de daken zijn ingestort en de houten vloeren verrot. Schande in het kwadraat. Een plek die zo mooi is gelegen, waar zoveel mogelijk is: Daar zou je met een long lease toch een heerlijk project van kunnen maken. Gemiste kans... of zou ik daarvoor naar Bonaire terug kunnen komen?

En laatste stopplaats is dan natuurlijk Rincon. Nog even langs de kadushi distillery om te proeven hoe je nu drank van cactussen maakt. Dat is ze goed gelukt! Wederom een paar theorie lessen over het proces, we hebben een leerzaam dagje vandaag. Ook mooi om te zien dat de oude bioscoop in ere wordt hersteld. Daarna maar een hapje eten bij de sneck. Biertje, dorpelingen en stoba met moro: wat heb je nog meer nodig?  

Relaxed terug naar Hato via de hoofdweg. Weer een dagje genoten!

3: Nog eventjes wachten....

Op zaterdag kwam even de zon voorbij, maar die trok zich gelukkig weer snel terug achter het wolkendek. Veilig denk je dan dus, voor je tere hollandse huidje... Niets is minder waar, kwamen we in de loop van de dag achter.

De dag begon sportief. Om 10 uur afgesproken om een balletje te gooien met de Bonaire barracuda's. Het waterpolo en zwemteam dat op Bonaire voor het waterpolovertier zorgt. En zowaar; Ik bleek niet alleen drijf vermogen te hebben, maar zelfs voortbewegen ging nog goed. Gooien behoort weer tot de mogelijkheden, k moet maar weer gaan spelen!

Voor ik nu helemaal enthousiast wordt... het was natuurlijk in de zee met aflopende bodem waar ik rustig op mijn teentje kon staan tussen het koraal. Erik dobberde als vanuits in het doel en Grasje gaf her en der een spurtje om aan te tonen dat ze toch wel wat in haar mars heeft. Met Tristan en Sebas als gewillige vleugelspelers en Tanja als fluitist kon Esther zich concentreren op haar taak als scorebord. Nuttige zaterdagochtend!

Na een wedstrijdje ballen uiteindelijk op de kant maar afgesproken om woensdag nog eens langs te komen. Schijnbaar waren we toch niet zo slecht als we zelf dachten. Of zouden ze veldvulling zoeken?

Daar kwamen al de voortekenen dat zee, zwemmen een aanslag is op je huidskleurtje: Ondanks het wolkendek waren de ruggen en schouders al aardig op kleur... en dat zou alleen maar erger worden...

Van Playa door naar Jibe. Want als we dan toch willen chillen op de antillen, dan was dat vroeger al een goede spot, dus waarschijnlijk nu ook nog wel.

Natuurlijk niet zonder tussenstop! Want via Nikiboko naar Jibe brengt je langs de weg naar Lac, en daar kun je natuurlijk niet langs zonder Elly gedag te zeggen! Heerlijk om haar even te zien. Van de week nog maar eens op herhaling, want door een kleine interne verbouwing bij El was het maar van korte duur.

Jibe bleek nog altijd een geslaagde spot! De hutjes van drijfhout waren er nog, weliswaar iets uitgebreid, en de bar bleek een heerlijke hangout te zijn voor de middag.

Wel bleek al snel dat de hoek van de bar weliswaar voor ons gemaakt was als hangplek, maar dat ook de bar hier wat zwakheden vertoonde... Of zou er meer aan de hand geweest zijn? De drank bleek zodanig gepositioneerd te zijn dat zowel Gras sr als tall Hemingway het lukte om een glas met inhoud over de bar te verspreiden. Zonde van de goede drank....

Daarna nog even in de zee gedobberd in het pislauwe water ( blij dat we daar niet hoefden te ballen) op de zachte zandbodem (zou pink beach alweer bestaan ). Wat een heerlijk mooi zand is het! De route via Belnem naar “the appartment” genomen.

Dan het avond eten... Na lang gezocht te hebben hadden we een beslissing genomen. Op weg naar het restaurant! Maar... onderweg kwamen we dus de pizzajoint tegen... enne... dus... werd het pizza.

Vandaag RotaRalley!!  

2: I can't stand the rain...

Natuurlijk zijn we veel te vroeg wakker. Het tijdsverschil met Nederland is 6 uur en dat raak je niet in een vlucht van 10 uur kwijt. Dus als we “eindelijk” naar Playa gaan is het eigenlijk nog maar negen uur, terwijl we het idee hebben dat er al een dag op zit.

Danique maakt zich ernstig zorgen ondertussen. Geen zon! Een zwaar wolkendek hangt over Bonaire en laat op het eerste gezicht geen zonnestraaltje door. Aan het eind van de dag is zijn we hier echter maar wat blij mee: ons tere Hollandse huidje heeft ondanks de wolken een aardig kleurverschil opgelopen. Was de zon er geweest ,dan had de lokale Herman den Blijker ons vast als kreeft op het menu gezet!

De wandeling naar Kralendijk downtown centrum is een uitdaging. Gebrek aan voetpaden op het eerste deel (Wat?! Nederland zonder voetpaden??, ja echt...) maakt de route lastig. De boulevard is en blijft een heerlijke wandelpromenade. Maar wat weten ze de waterkant hier af te breken. Het aloude “niet hoger dan de hoogtse palmboom” is al lang geleden losgelaten en de toeristenkolossen met dure appartementen staan nu tussen de oude relikwieen van weleer. Ik ben voor vernieuwing, maar dit is rucksichtloos bouwen.

Gelukkig zit Karel's er nog wel :) iets grotere pier, verdwaalde palen in het koraal... het principe van Stinapa is ook al overboord, zo lijkt het.

Oke! Dan is er altijd nog polar!! Good old...

Na het doorsjokken van de kaya Grandi is er slechts één aankoop van belang: Robertje heeft natuurlijk alleen teenslippers mee en zijn tere velletje gaat niet zo goed om met dat rubbertje tussen zijn tenen. Gelukkig bied de chinees uitkomst. Na een uitgebreide zoektocht tussen de exclusieve merken weten we een uniek exemplaar van een slipper op te duiken. Gered!

Ondertussen ook contact met onze transport provider! Ook hier is natuurlijk weer exclusief transport geregeld. Een authentieke, klassieke, in originele staat verkerende Suzuki Vitara raisin top! De high end versie van de good old SJ die we voorheen altijd reden. Helemaal compleet: 4 wielen, een stuur en een voor en achteruit: The works. Deze wordt even later aangevuld, met 7 man in een vitara is toch wat krap, met een double cab pickup. Merk? Geen idee. Model? Doubel cab... met bak enzo... made in china, nog geen 3 jaar oud, net 30k op de teller en ook in rijdende staat! Man! Dit worden avonturen!

Boodschappen doen blijkt een crime. Betaald iedereen dit? Prijzen zijn in de supermarkado niet hoog, maar exhorbitant hoog. Zou verboden moeten worden! Maar misschien de verkeerde keuze gemaakt? We gaan van de week maar eens een vergelijkend onderzoek doen, even wat supermarkten af.

's Avonds natuurlijk doorgaan waar we 's morgens al waren begonnen biertje aan de waterkant!

Eerst naar Kanti die Awa. Amsteltje. Altijd goed voor vissersman verhalen. Vandaag leek de vangst goed; 28 kilo barracuda, en nog een 8 tal (wahoo?) op de steiger. Van de week maar eens kijken of we wat vis kunnen scoren voor de BBQ!

De avond afgesloten bij Spice. Hoog makamba gehalte, maar lekker relaxed de dag afsluiten.

En vannacht was er regen... zou de zon vandaag zich dus wel laten zien?

1: Attacked by a pink flamingo at 06:00

Het had een kreet kunnen zijn uit een vage crimi film. Je kent ze wel, mannen in strakke pakken, met snelle auto's die in 24 uur de hele wereld kunnen redden door aan draadjes uit een plafond ab te seilen. Een oude Ian Fleming kreet, of iets voor good old Ernest Hemingway.

Die is hier trouwens wel. De dutch Hemmingway dan. En waar is hier? Hier is op Dushi Bonairu. Aangezien het jonge tuig dat de familie Gras bevolkt in dit schooljaar examen doet, was de beslissing vorig jaar al genomen om dan, na de examens, Danique haar geboorte eiland weer eens te bezoeken. De plek waar wij (Robert en Esther) acht jaar hebben gewoond en waar we met Tanja en Erik vaak een leuke tijd hadden. Dushop, alles achter in het vliegtuig en gaan!

Gisteravond dus aangekomen op Bonaire na een ruim 9 uur durende vlucht. Vliegen, het moet je hobby maar zijn. Stilzitten op zitplaatsen ter grootte van een sardienenblik. Dit keer met een Dreamliner. Weinig dreamy aan: Gewoon een in aluminium verpakt plastic transportvehicel dat je op 10k hoogte over een plas water transporteert. Het had ook Kia Rio mogen heten. Rammeldoos eerste klas: What ever happened tot the good old 747 waarin we altijd zo veel lol hadden?

Als dan die deur eenmaal opengaat: BAM! Die heerlijk warme deken van klamme lucht vol “in your face” herkenning! De geur van de zoute lucht, het warme asfalt, alles wat het eiland maakt: Wauw! Dan merk je wat je hebt gemist, alles komt direct weer terug, het hele heerlijke gevoel van 8 jaar chillen op de Antillen.

In het donker over het eiland richting Hato: ook zo'n deja vu: Zo kwamen we in 1993 ook aan. Toen ook in een gammel busje, door de Kaya Grandi, in het donker proberen te zien. Nu zagen we al wel dat er veel was veranderd: Vandaag dus maar eens op verkenning uit!

Oh... en die roze flamingo? We hebben en opblaas exemplaar mee... die ligt nu op tafel heel erg roze te zijn maar vloog met de passaatwind net tegen me aan... en met dat wennen aan het tijdsverschil was dat dus al erg vroeg in de ochtend.